اشعار

امــشـب حـــرم خـــدا حـــرم شـــد            از مــقـــدم يــار مــحـــتـــرم شد

كعبه شده محو و مات و مدهــوش           ديـــوار ز هــم گـشــوده آغـــوش

---

هرقطعۀ سنگ، كـوه طوري است           هر نخلۀ خشك، نخل نــوري است

در زمـــزمـــــه‌هـــاي آب زمـــزم           آواي عـــلـــي علــي است هر دم

اي هـجــــر، شب وصال تــبــريك           مجد و شــــرف و جــلال تبـريك

هـــر ريــگ روان شده ثــنـــاگـــو           با ذكـــر عــلـــي عــلي عـلي هـو

سر زد ز صــفـــا صفــاي مـطـلق           اي مــرده بگو عــلـي عــلي حـق

حوران همه جــان به كف نهــادنـد           در پــشـت مــقـــام ايـــستــــادنــد

بت‌هاي حـــرم به سجـــده رفـتـنــد           با هم، دم يــا عـــلــــــي گــرفـتند

ای كعـبه زهـــي زهــــي سعــادت           مــيـــلاد تـو شــد از ايــن ولادت

اي كـعـبــه ســعــــادتت مــبـــارك           اي بـــيــت، ولادتــت مبــــــارك

اي دخـتــــر شيـــر، شــيــر زادي           بر خلق جـــهــــــان اميــر زادي

این شـیـــــر خـداست روي دستـت           شــمـشــير خـداست روي دستـت

اين جــــان محـمـد است، مــــــادر           قـــــرآن محــمــد است، مــــــادر

تو حـــامــــل نور ســــرمد اسـتـي           تو مــــادر جــان احــمـــد استــي

بر خـــويــش بــبــال مام كــعــبــه           طــفـــل تــو بُود امـــام كــعــبـــه

نــوزاد تو پيـــر كـــائــنـــات است           طفل تو امـيـــر كــــــائنــات است

روزی كه نـــبــــــود نـــام هـسـتي           مي‌كرد عــــلــــــي خــدا پــرستي

از صبـح ازل عــلــــــي، علي بود           پيــوسـته به هر ولــــــي ولي بود

در بــود و نبــود مــقـــتـــــــدا بود           او بـــود و محــمـد و خــــــدا بود

ای نـفس رســول و جـــان قــــرآن           اي دست خــــدا، زبــان قـــــرآن

خــورشيــد بـلـند بـــــام كــعــــبــه           از صبــح ازل امــــــــــام كـعــبـه

اي خانـــــه ی كـــعـبـه زادگــاهت           اي صحنـــه ی حشـــر دادگــاهت

تو احـــمــــــد و احمد است حيــدر           يك روح كه ديـــــده در دو پيـكـر

گــفـتــــار هماره ی تو تــنــــزيــل           شــــاگرد قـــديــــمــي تو جبـريـل

در ليلــــه ی قــــدر، قــــدر قدري           در صــحــنــــه بــدر، بدر بــدري

مــيـــدان نـــبــــرد پــــاي بـسـتـت           شـــمــشــيــــر نيــازمـــند دستــت

تو قلـــه ی عـــــرش را امـــيـري           يــا هـــمـــدم كـودك صـغــيـــري؟

غير از تو که، اي خـــداي را شير           بخشیده به خصم خويش شمشـير؟

در مــلــك وســیـــع حق امـــــامي           با پـــيـــر فــــقــــيــر هـم كــلامي

با آنكه امــــــام جـــمــــع بــــودي           در بـــزم فـــقـــيــــر، شمع بــودي

تو مالك عـــــرش در زمـــيـــنــي           حيف است مـــيــــان مـا نـشـيــنــي

در عــــــرش امـــام آفـــتــــابــــي           در فــــرش چـــرا ابـــوتـــــرابـي؟

اي قلب تـــــو خانـــــه ی محمــــد           جـــــاي تو به شانـــــــه ی محــمد

تو بت‌شكـــن و خــــداپــــرستــــي           بر شانــــه ی  وحـــي بت شكستي

بت‌هاي حــــرم قـــيــــام كـــــردند           بر تــو هــمـــگــــي ســـلام كردند

هر بت كه فــتـاد و بر زمين خفت           فريــــاد كشيد و يا عـــلـــــي گفت

اي پشت ســــرت دعـــــــاي كعبه           اي بت‌شـــكــــن خـــداي كــعــبــه

اي مــــهـــــر تو لـــطف بي‌نهايت           تــــوحيـــــد و نبــــــوت و ولایت

مـــهـــر تو بـــــود تــــمـــــام دينم           تا كــــــور شــــود عــدو من ایـنم

روزي كــه نـــه آب و نه گِــلم بود           جــاي تو به خـانــــه ی دلــــم بود

با مـــهــر تو روي خـود نـــمــودم           با مهــــر تو چــشـم خـود گـشـودم

دل را بــــه ولات زنـــــده كـــردم           گـه گـــريــه و گـــــاه خــنده كردم

اي شــهـــد ولایــت تــو شـــيــــرم           اي كـــرده به عــشق خود اسيــرم

مــــــادر که میـــــان گــــاهـــواره           می کــرد به صــــورتــــــم نظاره

هـــر شب كه به گــاهـواره خــفـتم           تا صبح عـــلـي عـــلــي شـنــفـــتم

صد شـــكر خـــداي را که هـر دم           بـــا دوســـتـــي تـــو رُشـــد كـردم

عـــمــري به محــبــتـــت اسـيــرم           تـا با تـــو بمـــانــــم و بــمـــيـــرم

اي مهر تو بود و هست « ميثـم»           فــردا تـــو بـگــیــر دست میــــثــم

: امتیاز

نیمه های شب و سرمای شدید            گوشِ شب، ناله ای از دور شنید

دل به درد آمــده و می نــالــید            دست بر پشت و کـمر می مالید

---

گاهی از درد به خود می پیچید           گــاه از پرده دل، نالـه کـشــیــد

مگــر این بود زن حــامــلـه ای

بی پــرستاری و بی قــابــله ای

دردِ زا بر کمرش سخت گــرفت          پُشـت و پهلوی ورا درد گرفت

گویی از خون جگر،لَخت گرفت          نیمه شب،سوی حرم رَخت گرفت

جان پناه خـــوشی ازبخت گرفت          پـرده کعبه در آن وقت گــرفت

تا مگــر، پرده ز کــارش گیرد

دست حـق آید و بــارش گیــرد

گفت ای باخبــــر از راز دلـــم            ای خــــدای من و دمساز دلــم

مِــهر تو، بارقــــه انـــدازِ دلـم            بر ســر کوی تو، پـــرواز دلم

شِــنـــوی از کـــرم آواز دلـــم            دست تـو، پـــرده زنِ سـازِ دلم

سهل کن عارضه مشکــل من

بار بـــــردار، ز روی دل من

در پــنــــاه حـــرمت آمــده ام             به امــیـــد کـــرمــت آمــده ام

بر درِ مــحــتــرمت آمـــده ام             به بــســاط نِــعَــمَت آمـــده ام

خسته از بارِ غــمت آمـــده ام             شـرح غـم، تا دهــمت آمده ام

شب تــاریک مرا روشن کن

سهل بر من، خطر زادن کن

نصف شب،بس که ز دل زاری کرد          از دل و دیده، گُهربــاری کرد

کردگــارش ز کــرم یــاری کرد           عوض قابله، غمــخواری کرد

حق از او، خوب نگهداری کرد            مهربـــانی و پـرستــاری کرد

داد در خلــوتِ کعـــبه راهــش

شد حرم منزل و زایـشــگاهش

شب او یکــــسره با درد گذشت           بـا دلِ زار و رخ زرد گـذشــت

آن شبِ دل ســیــه سـرد گذشت            شب بر آن دردکـش فرد گذشت

بر سرش هرچه شب آورد، گذشت            هرچه آن درد بر او کرد، گذشت

تا که شب رفت وسحرگاه رسید

آن مَـه نــوســفـــر از راه رسید

ز آسمان کـــوکبِ بختش پر زد           بــر دل ظـــلـمتِ شب، آذر زد

صـــبحِ سبزِ ابـــدیت ســـر زد            چـون هـما، بر سرِ کعبه پر زد

وه چه فالِ خوشی آن اختر زد            پــیـک اقــبـال، رسیـد و در زد

قــدمش گــفــت: مبــارک بادا

بر ســرش تــاج تبــارک بادا

نغمه مرغ سحر، از یک سـو          شادی رُکن و حجر از یک سو

کعبه در رقص نگر، از یک سو          بانگِ تکـبیر پــسر، از یک سو

مادرش کرده به بر، از یک سو          نشرِ آن تازه خبــر، از یک سو

همــه گفتند: عــلـی آمده است

مـظــهـرِ لَم یــزلی آمده است

فاطمه بنت اسد، شیــری زاد           شیر غــرّانِ جـهــانگیری زاد

دست بر قبضه شمشیری زاد           عـقل کل، صاحب تدبیری زاد

پـور آورد، ولی پــیــری زاد           بهرِ مردان خــدا، میــری زاد

آری آن میر، امیر عرب است

شیر یزدان و خدای ادب است

شد برون فاطمه از خانه عشق           مست و مخمور ز پیمانه عشق

شمع حق را شده پروانه عشق            می کند فـخر به دردانــه عشق

بَرَدش جانب کاشـانــه عـشق             بــوسه زن بر لبِ جانانه عشق

تا مگــر غنچه لب بــاز کـنـد

معجــزِ عـیــسوی آغــاز کند

چون که دیدند زنان عــــربش           وان مباهات و نشاط و طربش

خوش دویدند همه از عقــبش            تا بپرسند ز حــــالات شـــبش

شب تنهایی و درد و تعـــبش            زاد چون این پسر نــــوشلبش

روی نیکوی «علی» را دیدند

بهر تبریک، رُخش بـــوسیدند

جشنِ فــرخنده مــیلاد علیست           دل ما خوش همه با یاد علیست

کعبه زایشــگــه آبــاد علیست           حـــرم حــــق، دل آبـاد علیست

خلق را چشم به امداد علیست           دل ما شـــاد به ارشــاد علیست

چشم ما روشن ازاین مولود است

بر همه عید علی، مسعود است

مبــــدأ خلق، وجود علـــی است          هستی و بود، ز بــود علــی است

هرچه بینیم، نُمود علـــــی است          خلق، محتــاج به جود علــی است

مرغ حق، گرم سرودِ علی است          « أسجدوا» رمز سجود علی است

ظاهرا، آدم اگر مسجـــود است

باطنا، سجده به این مولود است

کشتی بحــــر نجاتـست، علــی          چـــشمه آب حیــاتست، عــلــی

اصل خیر و برکاتست، علــی           فـــاتحـــی در غَزَواتست، علی

معنی صوم و صلاتست عـلی            جمع اضـداد صـفـاتست، عـلی

ها علــی بشرٌ کـیــف بـشــر

ربّه فــیــه تجــلّی و ظــهـــر

چارده قـــــرن تمام است علــی             بر همه خلق امــــام است علی

صاحب کوثر و جام است علی            شهره خاصّ و عوام است علی

مِهر بام و مَــه شـام است علی             من چه گویم که بنام است علی

نـــام او، نام خـــدای از لیست

اسم اعظم به خدا، نام علیست

یا علی، خلق همه مستِ تواَند           به وجود آمده، از هستِ تواَند

چشمها دوختـه بر دستِ تواَند           تو بلنـــدی و همه پست تـواَند

عــاشقان واله و دلبستِ تواَند           عـــــارفان طالبِ پیوست تواَند

ما چو پروانه، تو شمعِ مایی

مـایه گــــــــرمی جمعِ مایی

یا علی، دست من و دامـــن تو           چـشم دارم، به رُخ روشن تو

خوشه چینم، به سر خرمن تو            سرمه ام خاک سُم تــوسن تو

حـــرم عشق بود، مــتتدفن تو            آرزوی دل مــن، دیـــــدن تو

نا امیــدم مکـن از درگــاهـت

نظـــــریکن به فقــیــر راهت

: امتیاز

دنیای بی‌امام به پایـــان رسیــده است          از قـلب كعبه قبــلــه ایمان رسیده است

از آسمان حقیقت قـــرآن رسیده است          شأن نزول سوره «انسان» رسیده است

---

وقتش رسیده تا به تن قبله جان دهند

در قاب كعبه وجه خدا را نشان دهند

روزی كه مكه بوی خدای احد گرفت          حتی صنم به سجده دم یا صمد گرفت

دست خدا ز دست خــدا تا سند گرفت          خانه ز نام صاحب خـــانه مدد گرفت

از سمت مستجار، حرم سینه چاك كرد

كوری چشم هرچه صنم سینه چاك كرد

وقتی به عشق، قلب حرم اعتراف كرد         وقتی علی به خانه خود اعتكاف كرد

وقتی خدا جمال خودش را مطاف كرد         كعبه سه روز دور سر او طواف كرد

حاجی شده است كعبه و سنت شكسته است

با جامه‌ی سیـــاه خود احرام بسته است

از باغ عرش رایحــــه نوبر آمده‌ ست          خورشید عدل از دل كعبه بر آمده‌ ست

از بیشه‌زار شیر شجاعت در آمده‌ ست          حسن خـــدای عزوجل حیدر آمده‌ ست

جانِ جهان همین كه از آن جلوه جان گرفت

حسنش «به اتفاق ملاحت جهان گرفت»

ای منــتــهای آرزو، ای ابــتــدای مـا!         ای منتهی به كوچه‌ی تو ردّ پای ما!

ای بانی دعـــای ســریع ‌الـرّضای ما!         پیر پیــمــبران، پدری كن برای ما!

لطف تو بـوده شــامل ما از قــدیــم‌ها

دستی بكش به روی سر ما یــتــیم‌ها

پشت تو جز مقــابــل یـكـتــا دو تا نشد         تیر تو جز به جانب شیطان رها نشد

حق با تو بود و لحظه‌ای از تو جدا نشد         خــاك تو هر كـسـی كه نشد توتیا نشد

ای شاه حُسن با تو « گدا معتـبـر شود»

آری! « به یمن لطف شما خاك زر شود»

ای ذوق حسن مطلع و حسن خـتام ما!         شـیــریــنــی اذان و اقـــامه به كام ما!

تا هست مُهر مِهر تو بر روی نـام ما          « ثبت است بر جریده‌ی عالم دوام ما»

این حرف‌های آخر شعر است و خواندنی است

پای تو هــر کسـی که نمانــد نماندنی است

: امتیاز

توحیـد نهــــد بر دل کعبه قـــدم امشب            بت ها همه گشتند به تعظیم، خم امشب

ارکان حـرم دور حــرم ذکـــر گرفتنتد            درکعبه فتاده است به سجده صنم امشب

---

بر گوش رسد زمزمه ی چشمۀ زمزم            تــــا صبح زنــــد از اسـدالله دم امشب

تبریک بگـوئــیـد به کعـبـه که دوبـاره            گردیده به میـلاد عـــلـی محترم امشب

تا فـاطــمــه بنت اســـد در حــرم آیــد            ای اهل حرم دور شوید ازحرم امشب

پیـدایــش سـیـمای خـداونــد مبــــارک

بر کعبـه تمـاشــای خــــداونـد مبارک

امشب حـرم از عرش سرافـرازتر آمد            در بیت خدا روی خـــــدا جلوه گر آمد

شمشیر خــــدا شیـر خـدا حـیـدر کـرار            یا حـــامی جـان برکـــف پیغامبـر آمـد

یـا آمــنه ی بنـت وهــب زاده مــحـمـد            یا فـاطـمه ی بنت اســـد را پـســـرآمـد

یا فاتح بـدر و احد و خیـبر و احـزاب            یا شــیر حق از بیشه ی فــتح وظفرآمد

ای بیت خــدا روی خــداونـد مــبارک            ای خـتم رســل جان عزیزت به برآمد

در کعبه ندا میرسد از خــالق ســرمــد

مــیـلاد عــلــی بـاد  مبـارک به محـمد

سر تا به قــدم گشته نبی چـشـم که باید            از کعبه بــرون ، بنــت اسد با اسـد آید

تکبیر بگــوئــید که آن چـشم ِخــداونــد            چشمی به روی چــشــم محـمد بگشایـد

تکبـیــر بگوئـید که با خــوانـدن قـرآن            هم جان به نبی بخـشد و هم دل بربــاید

تکبـیــر بگــوئـیـد که مـولا علـی آمــد            تا زنگ غــم از قـلـب مـحمـد بــزدایـد

تکبـیر بگـوئــیــد که با حسن خــدائـی            امـــروز خـدا را به محـمـــد بـنـمــایـد

احمد به بغل آنـچه که بایست گـرفـتــه

یا جان خودش را به سرِ دست گـرفته

در مقدم مولا دُر تـهـلــیــل فــشـانــیــد            میــلاد عــلــی را همه تبـریک بگویید

از بنت اســد عــیــدی خود را بستـانید            با دست علی تا به روی خــاک بیـفتید

در کـعــبــه بـمـانـیـد بمـــانید بـمــانـیـد            امــشب همه دور اســـد الله بگــیـــرید

از جــانب ما نـیــز ســلامش برســانید            با حمد حــق ازحلقۀ تهـمت به در آیید

با دیدن آن قــامت و آن طـلـعت نیکــو

فــریــاد برآرید هــوالحــق و هــو الهو

کعبه همه سر تا قـدم آغــوش گـشــوده            یا اینکه خــدای حــرم آغـــوش گشوده

الله که با دیـــدن تـــوحــیــد مجــــســم            در دامن کــعــبــه صنم آغــوش گشوده

مـــیـــلاد علــی آمده و عیـــد کــرامت            بر شیعه ی مولا، کــرم آغوش گشوده

دیگر نهــراســد کـسی از آتــش دوزخ            زیــرا که ریــاض ارم آغـوش گشوده

تا بـنــت اســد با اســدش از حــرم آید            پـیـغـمـبــر اکـــرم زهـم آغوش گشوده

با جـــام ولایت شده ســرمـسـت محمد

دل داده به شوق عــلی از دست محمد

از خالق دادار بــپــرسید عــلی کیست            از احــمــد مختار بپرسید علی کیست

جزشخص علی شخص علی را نشناسد            از حــیــدر کـرار بپرسید علی کیست

در غزوۀ بدر و احد و خیبر و احزاب            از تیغ شــرر بار بپرسید علی کیست

از چاه و شب و نخلــۀ خـرما و بیابان            از شمع شب تـار بپرسید علی کیست

شمـــیــر به دشمن دهد و شیر به قـاتل            از قاتل خونــخار بپرسید علی کیست

آیــیــنه ی ذات ازلی را چه بــــخوانند

خلقت همه مانند عــلـی را چه بخوانند

آیینه معبــود عــلی بــود عــلــی بــود            سر منشاء هر جود علی بود علی بود

رکن و حرم و حجرو صفا مروه و مسعا            سجده علی وساجد و مسجود علی بود

هم اول و هم آخر و هم ظاهر و باطن            هم شاهد ومشهود علی بود علی بود

بعد ازهمه ایجاد علی هست علی هست            پیش ازهمه موجود علی بود علی بود

روزی که نه روز و نه شبی بود به عالم            والله عــلــی بود علـی بود عــلی بود

با این همه عبد است خدا نیست خدا نیست

عبدی که زمعبود جدا نیست جدا نیست

اوکیست زکات است وصلات است وصیام است            تکبیر ورکوع است وسجود است وقیام است

ای پیش قــــدت کعبه برافراشته قامت            ای یـافته زینت به وجـــــود تو امامت

در سایۀ توحیـــد تو توحید ســرافـراز            از بازو و شمشیر تودین یافت سلامت

تو با حق و حق دور تو گردیده هماره            امروز نه، فردا نه ،که تا صبح قیامت

ازما همه در محضر تو عجز و توسل            از تو همه دربـارۀ  ما لطف و کرامت

این کل بهشت است که درحشر گذارند            پیشــانی ما را بـــه ولای تـو عــلامت

مـــرغ دل ما ســاکن بام حرم تو است

آیین عــلـــی دوستی ما کــرم تو است

من کیــستم ؟ عالـــم به تولای تو نازد            حــور و ملک ،آدم، به تولای تو نازد

هم موسی عمران به ولای تو کند فخر            هم عیسی مـــریـــم به تولای تو نازد

زهــــرا به فـــدای تو کند جان گرامی            پـیغمبـر اکـــــرم به تـــولای تو نــازد

قــــرآن شده در مدح و ثنـای تو مزین            زیـــرا که خــدا هم به تـولای تو نازد

با الله قسم لطف و عــطایت نــشود کم            بگذار که مــیـثــم به تـــولای تو نـازد

بگذار که تا هست به لب نطق و بیانم

پیوسته شود مدح تو جاری به زبـانـم

: امتیاز